Έχουν κιόλας συμπληρωθεί σαράντα χρόνια από τότε που έκλεισε το λιγνιτωρυχείο στο Έντζι. Αμυδρά θυμάμαι, σε ηλικία προσχολική, τους «κουβάδες» του εναέριου να ανεβοκατεβαίνουν κρεμασμένοι από τα συρματόσχοινα με το χαρακτηριστικό τους τρίξιμο (που δεν θυμάμαι πια πως ήταν, αλλά, που νιώθω ότι θα το αναγνώριζα αμέσως αν το ξανάκουγα!) στη διαδρομή Άγιος Νικόλαος Βράχων - Ρίχτης Λιμανιού.
Θυμάμαι και το τρένο. Ένα μεσημέρι κατεβαίναμε με τον αδερφό της μητέρας μου στα πόδια από την Κύμη στην Πλατάνα, όταν το φορτωμένο με κάρβουνο τρενάκι ακούστηκε ξαφνικά να πλησιάζει. Καθώς έπρεπε να συνεχίσουμε το δρόμο μας πάνω στις γραμμές, περιμέναμε να περάσει με τις πλάτες κολλημένες πάνω σε κάποιο τοίχο από τους πολλούς που σε διάφορα σημεία προστάτευαν τις γραμμές από το κατρακύλισμα των χωμάτων του «βουνού». Το τρένο πέρασε όχι πολύ γρήγορα, ο θείος μου ο Γιώργης και ο μηχανοδηγός νομίζω ότι χαιρετήθηκαν φωναχτά. Δεν ήταν το αρχικό ερέθισμα της έρευνας ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Θυμάμαι και το τρένο. Ένα μεσημέρι κατεβαίναμε με τον αδερφό της μητέρας μου στα πόδια από την Κύμη στην Πλατάνα, όταν το φορτωμένο με κάρβουνο τρενάκι ακούστηκε ξαφνικά να πλησιάζει. Καθώς έπρεπε να συνεχίσουμε το δρόμο μας πάνω στις γραμμές, περιμέναμε να περάσει με τις πλάτες κολλημένες πάνω σε κάποιο τοίχο από τους πολλούς που σε διάφορα σημεία προστάτευαν τις γραμμές από το κατρακύλισμα των χωμάτων του «βουνού». Το τρένο πέρασε όχι πολύ γρήγορα, ο θείος μου ο Γιώργης και ο μηχανοδηγός νομίζω ότι χαιρετήθηκαν φωναχτά. Δεν ήταν το αρχικό ερέθισμα της έρευνας ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
