Η γέννηση του Θρύλου!
Όπου κι αν γράψω Θρύλε μου, το σ’ αγαπώ, θα σβήσει,
γι’ αυτό το γράφω στην καρδιά, που όσο θα ζω, θα ζήσει!
Πρίν απο 87 χρόνια, εκεί στην ταβέρνα του Μοίρα, στην οδό 
Τζαβέλλα στην καρδιά του Πειραιά, επιφανείς Πειραιώτες έκατσαν στο ίδιο τραπέζι όπου πραγματοποιήθηκε συνέλευση των μελών του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς για τη συνένωση των δύο σωματείων. Εκεί προέκυψε θέμα ονομασίας της νέας ομάδας. Οι περισσότερες προτάσεις περιείχαν ονόματα με συνθετικό τη λέξη «Πειραιάς».
Στην κουβέντα πάνω, ο αξιωματικός του Ναυτικού και πρωτοπόρος αεροπόρος Νότης Καμπέρος διαφώνησε λέγοντας: «το όνομα δεν πρέπει να έχει τοπικιστικό χαρακτήρα, προκειμένου η νέα ομάδα να αγκαλιάσει ολόκληρη την Ελλάδα». Έπεσε σιγή στην αίθουσα και τότε έριξε σαν ιδέα, το όνομα Ολυμπιακός, για να υποδηλώνει δύναμη, αθλητική ισχύ, ευγενή άμιλα, επικράτηση και εν τέλει το Ολυμπιακό ιδεώδες.
Ύστερα από δευτερόλεπτα αμηχανίας, η πρόταση έγινε αποδεχτή με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Έτσι ο αεροπόρος Καμπέρος έμεινε στην ιστορία ως
ο «νονός» του Ολυμπιακού, με τον Μιχάλη Μανούσκο να προσθέτει το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς».
Πού να φανταζόταν ο ήρωας αεροπόρος, ότι η ιδέα του θα γινόταν τραγούδι στα χείλη εκατομμυρίων φιλάθλων ανά την υφήλιο…ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Η παρέα στην ταβέρνα του Μοίρα συνέχισε μέσα σε κλίμα ευφορίας και ενθουσιασμού, να δημιουργεί εικόνες μιας ομάδας με έμβλημα τον δαφνoστεφανωμένο έφηβο, που θα άλλαζε τον ρού της ποδοσφαιρικής και μετέπειτα της εν γένει αθλητικής ιστορίας της χώρας…
Και εκεί στην κουβέντα πάνω, ο Γιάννης Ανδριανόπουλος σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα σηκώθηκε πάνω και φώναξε: «με χρώματα το κόκκινο και το άσπρο!» Τον κοίταξαν όλοι με έκπληξη και θαυμασμό συγρόνως, ακούγοντάς τον να συμπληρώνει: «Είναι τα χρώματα του κολεγίου του Κέϊμπριτζ και άλλωστε θεωρούνται στη Βρετανία τα χρώματα της υπεροχής».
Γέλασαν με ικανοποίηση και κοιτάχτηκαν συγκαταβατικά, καταλαβαίνοντας οτι η πρόταση του Γιάννη, που είχε σπουδάσει στο Λονδίνο, είχε έρθει να συμπληρώσει την δημιουργία της ομάδας, αφού θα είχε έμβλημα μια ερυθρόλευκη φιγούρα, που εξέφραζε αυτό που όλοι είχαν ονειρευτεί.
Δεν γνώριζαν τότε οτι αυτή θα γινόταν ένα, με τις καρδιές, στα στήθη εκατομμυρίων ανθρώπων…
Για χρόνια οι παίχτες του Ολυμπιακού τραγουδούσαν: «Κόκκινο και άσπρο το σύνθημα μας και υπερηφάνεια στα μέτωπα μας» .
5 χρόνια μετά…
«Φτερά στα πόδια, καρδιά μες στα στήθια που δώσαν θριάμβους σαν παραμύθια». Αυτό τον στίχο επέλεξε το 1930 ο Μίμης Βασιλειάδης για να ξεκινάει ο πρώτος ύμνος του Ολυμπιακού.
…και έτσι, αποφάσισαν την ίδρυση του Ολυμπιακού. Κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια…
Έτσι, γεννήθηκε ο Ολυμπιακός, γεννήθηκε μια αθλητική ιστορία, που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί η χώρα τούτη!
Όταν γεννήθηκε ο Ολυμπιακός γεννήθηκε ένας Θρύλος…
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΘΡΥΛΕ ΤΩΝ ΤΙΤΛΩΝ!!!
Μια φανέλα, μια ιστορία. Μια ιστορία βαμμένη και με αίμα (8 Φεβρουαρίου δεν ξεχνώ τα αδέρφια μας), αλλά και γεμάτη με επιτυχίες. Τα τετριμμένα για τα 87α γενέθλια του Θρύλου, από την ίδρυσή του (10 Μαρτίου του 1925) δεν τα αποφεύγεις, αλλά και δεν μπορείς να μην υποκλίνεσαι στα αδέρφια Ανδιανόπουλους και άλλους επιφανείς παράγοντες της εποχής, που ίδρυσαν αυτό τον τεράστιο σύλλογο.
Το θέμα για τον Ολυμπιακό είναι αυτό που νιώθει ο κόσμος του γι αυτόν. Αυτό που νιώθω κι εγώ γι αυτόν, από τότε που γεννήθηκα και με μύησαν οι γονείς μου σε αυτό. Μπορεί να εκπλήξω κάποιους αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι, ιδέα, θρησκεία ή κάτι άλλο.
Ο Ολυμπιακός είναι κάτι σαν την καρδιά που δίνει πνοή στο σώμα. Είναι αυτό το κάτι που κυλά μέσα στο αίμα όλων των φιλάθλων της ομάδας. Είναι λοιπόν μια δαφνοστεφανωμένη καρδιά που μας δίνει δύναμη κάθε μέρα. Μας δίνει συναισθήματα, χαρά, ευτυχία, λύπη, θυμό. Είναι το πιστεύω μας.
Ο Ολυμπιακός δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι ελεύθερος και σε εκατομμύρια κομμάτια διασπασμένος. Κάθε ένας από εμάς έχει και το δικό του κομμάτι. Αυτό που έχει πάντα μέσα του και το κρατάει σφιχτά. Αυτά έχω κι εγώ μέσα μου για μια ομάδα με την οποία έχω μεγαλώσει.
Για μια ομάδα που έχει περάσει από σαράντα κύματα, δυσκολιών, όπως όλοι μας αυτές τις μέρες. Κι όμως πάντα εκεί. Ακόμα και στα πέτρινα χρόνια. Ακόμα και στις τρικλοποδιές που πάντα ήθελαν να του βάζουν.
Εκεί όμως. Στα τσιμέντα του Καραϊσκάκη. Στο παλιό Παπαστράτειο και όπου αλλού έπαιζαν και τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου. Αργότερα στο ΟΑΚΑ (για λίγο) και στην συνέχεια στο ανακαινισμένο Καραϊσκάκη.
Με την τρομπέτα του Ατίλιο να ηχεί στα αυτιά όλων μας. Γιατί ο Βασίλης Δουρίδας είναι ένα από τα σημεία αναφοράς. Αυτόν τον ήχο της τρομπέτας έχουμε στα αυτιά όλοι όσοι τον προλάβαμε αλλά και ακόμα και οι νεαρότεροι έχουν μάθει.
Με τις ομαδάρες που είχε κατά καιρούς, από τότε που ιδρύθηκε με τα πολλά ρεκόρ σε συλλογή πόντων, γκολ και ότι άλλο θυμάται έζησε, έμαθε ο καθένας μας. Με παικταράδες, όπως οι Μουράτης, Ρωσίδης, Μπέμπης, Δεληκάρης, Ιβ Τριαντάφυλος, Λοσάντα, Αναστόπουλος, Μητρόπουλος και πολλά άλλα που μπορεί να με συγχωρέσει κάποιος, αφού χρειάζονται χιλιάδων λέξεων.
Με τις πορείες και τα πανηγύρια σε Πειραιά και όπου αλλού στην Ελλάδα και το εξωτερικό υπάρχουν Θρύλοι για να πανηγυρίσουν τις επιτυχίες. Στον δρόμο, στην ουρά των εκδοτηρίων για ένα εισιτήριο.
Στο αεροδρόμιο για την επιστροφή των εκάστοτε αποστολών αλλά και μεγάλων μεταγραφών. Στις γκρίνιες και τις κάθε είδους λύσεις που είχαμε όλοι στο κεφάλι μας για να σωθεί ο σύλλογος από τις δύσκολες στιγμές του.
Αυτός είναι ο Ολυμπιακός με τους αμέτρητους τίτλους σε όλα τα αθλήματα. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός που πάντα είχε, έχει και θα έχει έναν φίλαθλο για να τον διοικεί. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, ο μάγκας, ο Πειραιώτης, που ποτέ δεν θα μασήσει κουτόχορτο.
Που ποτέ κανείς φίλαθλός του δεν θα του γυρίσει την πλάτη. Που ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να τον πειράξει, γιατί έχει στρατιώτες, τους φιλάθλους του. Γιατί από αυτούς αντλεί την δύναμή του και σε αυτούς την επιστρέφει για να έχουν και αυτοί δύναμη.
Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Μια δυνατή καρδιά που δεν πρόκειται να σταματήσει.
Όπου κι αν γράψω Θρύλε μου, το σ’ αγαπώ, θα σβήσει,
γι’ αυτό το γράφω στην καρδιά, που όσο θα ζω, θα ζήσει!
Πρίν απο 87 χρόνια, εκεί στην ταβέρνα του Μοίρα, στην οδό 
Τζαβέλλα στην καρδιά του Πειραιά, επιφανείς Πειραιώτες έκατσαν στο ίδιο τραπέζι όπου πραγματοποιήθηκε συνέλευση των μελών του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς για τη συνένωση των δύο σωματείων. Εκεί προέκυψε θέμα ονομασίας της νέας ομάδας. Οι περισσότερες προτάσεις περιείχαν ονόματα με συνθετικό τη λέξη «Πειραιάς».Στην κουβέντα πάνω, ο αξιωματικός του Ναυτικού και πρωτοπόρος αεροπόρος Νότης Καμπέρος διαφώνησε λέγοντας: «το όνομα δεν πρέπει να έχει τοπικιστικό χαρακτήρα, προκειμένου η νέα ομάδα να αγκαλιάσει ολόκληρη την Ελλάδα». Έπεσε σιγή στην αίθουσα και τότε έριξε σαν ιδέα, το όνομα Ολυμπιακός, για να υποδηλώνει δύναμη, αθλητική ισχύ, ευγενή άμιλα, επικράτηση και εν τέλει το Ολυμπιακό ιδεώδες.
Ύστερα από δευτερόλεπτα αμηχανίας, η πρόταση έγινε αποδεχτή με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Έτσι ο αεροπόρος Καμπέρος έμεινε στην ιστορία ως
ο «νονός» του Ολυμπιακού, με τον Μιχάλη Μανούσκο να προσθέτει το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς».
Πού να φανταζόταν ο ήρωας αεροπόρος, ότι η ιδέα του θα γινόταν τραγούδι στα χείλη εκατομμυρίων φιλάθλων ανά την υφήλιο…ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Η παρέα στην ταβέρνα του Μοίρα συνέχισε μέσα σε κλίμα ευφορίας και ενθουσιασμού, να δημιουργεί εικόνες μιας ομάδας με έμβλημα τον δαφνoστεφανωμένο έφηβο, που θα άλλαζε τον ρού της ποδοσφαιρικής και μετέπειτα της εν γένει αθλητικής ιστορίας της χώρας…
Και εκεί στην κουβέντα πάνω, ο Γιάννης Ανδριανόπουλος σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα σηκώθηκε πάνω και φώναξε: «με χρώματα το κόκκινο και το άσπρο!» Τον κοίταξαν όλοι με έκπληξη και θαυμασμό συγρόνως, ακούγοντάς τον να συμπληρώνει: «Είναι τα χρώματα του κολεγίου του Κέϊμπριτζ και άλλωστε θεωρούνται στη Βρετανία τα χρώματα της υπεροχής».
Γέλασαν με ικανοποίηση και κοιτάχτηκαν συγκαταβατικά, καταλαβαίνοντας οτι η πρόταση του Γιάννη, που είχε σπουδάσει στο Λονδίνο, είχε έρθει να συμπληρώσει την δημιουργία της ομάδας, αφού θα είχε έμβλημα μια ερυθρόλευκη φιγούρα, που εξέφραζε αυτό που όλοι είχαν ονειρευτεί.
Δεν γνώριζαν τότε οτι αυτή θα γινόταν ένα, με τις καρδιές, στα στήθη εκατομμυρίων ανθρώπων…
Για χρόνια οι παίχτες του Ολυμπιακού τραγουδούσαν: «Κόκκινο και άσπρο το σύνθημα μας και υπερηφάνεια στα μέτωπα μας» .
5 χρόνια μετά…
«Φτερά στα πόδια, καρδιά μες στα στήθια που δώσαν θριάμβους σαν παραμύθια». Αυτό τον στίχο επέλεξε το 1930 ο Μίμης Βασιλειάδης για να ξεκινάει ο πρώτος ύμνος του Ολυμπιακού.
…και έτσι, αποφάσισαν την ίδρυση του Ολυμπιακού. Κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια…
Έτσι, γεννήθηκε ο Ολυμπιακός, γεννήθηκε μια αθλητική ιστορία, που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί η χώρα τούτη!
Όταν γεννήθηκε ο Ολυμπιακός γεννήθηκε ένας Θρύλος…
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΘΡΥΛΕ ΤΩΝ ΤΙΤΛΩΝ!!!
Μια φανέλα, μια ιστορία. Μια ιστορία βαμμένη και με αίμα (8 Φεβρουαρίου δεν ξεχνώ τα αδέρφια μας), αλλά και γεμάτη με επιτυχίες. Τα τετριμμένα για τα 87α γενέθλια του Θρύλου, από την ίδρυσή του (10 Μαρτίου του 1925) δεν τα αποφεύγεις, αλλά και δεν μπορείς να μην υποκλίνεσαι στα αδέρφια Ανδιανόπουλους και άλλους επιφανείς παράγοντες της εποχής, που ίδρυσαν αυτό τον τεράστιο σύλλογο.Το θέμα για τον Ολυμπιακό είναι αυτό που νιώθει ο κόσμος του γι αυτόν. Αυτό που νιώθω κι εγώ γι αυτόν, από τότε που γεννήθηκα και με μύησαν οι γονείς μου σε αυτό. Μπορεί να εκπλήξω κάποιους αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι, ιδέα, θρησκεία ή κάτι άλλο.
Ο Ολυμπιακός είναι κάτι σαν την καρδιά που δίνει πνοή στο σώμα. Είναι αυτό το κάτι που κυλά μέσα στο αίμα όλων των φιλάθλων της ομάδας. Είναι λοιπόν μια δαφνοστεφανωμένη καρδιά που μας δίνει δύναμη κάθε μέρα. Μας δίνει συναισθήματα, χαρά, ευτυχία, λύπη, θυμό. Είναι το πιστεύω μας.
Ο Ολυμπιακός δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι ελεύθερος και σε εκατομμύρια κομμάτια διασπασμένος. Κάθε ένας από εμάς έχει και το δικό του κομμάτι. Αυτό που έχει πάντα μέσα του και το κρατάει σφιχτά. Αυτά έχω κι εγώ μέσα μου για μια ομάδα με την οποία έχω μεγαλώσει.
Για μια ομάδα που έχει περάσει από σαράντα κύματα, δυσκολιών, όπως όλοι μας αυτές τις μέρες. Κι όμως πάντα εκεί. Ακόμα και στα πέτρινα χρόνια. Ακόμα και στις τρικλοποδιές που πάντα ήθελαν να του βάζουν.
Εκεί όμως. Στα τσιμέντα του Καραϊσκάκη. Στο παλιό Παπαστράτειο και όπου αλλού έπαιζαν και τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου. Αργότερα στο ΟΑΚΑ (για λίγο) και στην συνέχεια στο ανακαινισμένο Καραϊσκάκη.
Με την τρομπέτα του Ατίλιο να ηχεί στα αυτιά όλων μας. Γιατί ο Βασίλης Δουρίδας είναι ένα από τα σημεία αναφοράς. Αυτόν τον ήχο της τρομπέτας έχουμε στα αυτιά όλοι όσοι τον προλάβαμε αλλά και ακόμα και οι νεαρότεροι έχουν μάθει.
Με τις ομαδάρες που είχε κατά καιρούς, από τότε που ιδρύθηκε με τα πολλά ρεκόρ σε συλλογή πόντων, γκολ και ότι άλλο θυμάται έζησε, έμαθε ο καθένας μας. Με παικταράδες, όπως οι Μουράτης, Ρωσίδης, Μπέμπης, Δεληκάρης, Ιβ Τριαντάφυλος, Λοσάντα, Αναστόπουλος, Μητρόπουλος και πολλά άλλα που μπορεί να με συγχωρέσει κάποιος, αφού χρειάζονται χιλιάδων λέξεων.
Με τις πορείες και τα πανηγύρια σε Πειραιά και όπου αλλού στην Ελλάδα και το εξωτερικό υπάρχουν Θρύλοι για να πανηγυρίσουν τις επιτυχίες. Στον δρόμο, στην ουρά των εκδοτηρίων για ένα εισιτήριο.
Στο αεροδρόμιο για την επιστροφή των εκάστοτε αποστολών αλλά και μεγάλων μεταγραφών. Στις γκρίνιες και τις κάθε είδους λύσεις που είχαμε όλοι στο κεφάλι μας για να σωθεί ο σύλλογος από τις δύσκολες στιγμές του.
Αυτός είναι ο Ολυμπιακός με τους αμέτρητους τίτλους σε όλα τα αθλήματα. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός που πάντα είχε, έχει και θα έχει έναν φίλαθλο για να τον διοικεί. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, ο μάγκας, ο Πειραιώτης, που ποτέ δεν θα μασήσει κουτόχορτο.
Που ποτέ κανείς φίλαθλός του δεν θα του γυρίσει την πλάτη. Που ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να τον πειράξει, γιατί έχει στρατιώτες, τους φιλάθλους του. Γιατί από αυτούς αντλεί την δύναμή του και σε αυτούς την επιστρέφει για να έχουν και αυτοί δύναμη.
Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Μια δυνατή καρδιά που δεν πρόκειται να σταματήσει.