Η φωτογραφία είναι το ημερολόγιό μου γραμμένο με φως. Είναι η συμμετοχή μου στήν καθημερινή ζωή.
Αντωνης Πριονας:Την ίδια συμβολή με αυτούς που γράφουν ιστορία έχουν και αυτοί που...την καταγράφουν.
Παναγιωτης Τοκπασιδης:Το μονο που μενει απ'το ποδοσφαιρο,φωτογραφιες και αναμνήσεις

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Αισθάνθηκα άσχημα

Βρέθηκα σήμερα στο Δημοτικό Σχολείο, αφού η δασκάλα της κόρης μου η κυρία Ελευθερία, είχε καλέσει τους γονείς, για ενημέρωση. Εδώ που τα λέμε οι περισσότεροι αδιαφόρησαν. Βρεθήκαμε 8 γονείς για τα 18 παιδιά που έχει αυτή η τάξη. Πάλι καλά να λέμε.
Περιμέναμε λοιπόν να μας πει η κυρία Ελευθερία για την πρόοδο των παιδιών μας. Να μας πει πως τα πήγαν στα μαθηματικά, στη γλώσσα, την Γεωγραφία κλπ.
Δεν ξεκίνησε όμως από τα μαθήματα. μας έριξε γροθιά....
στο στομάχι, αν και είδα να μην καταλαβαίνουμε τι μας λέει.
Άρχισε λοιπόν να μας λέει πως μαζί με τον διευθυντή του σχολείου τον κ. Αρνή, προσπάθησαν με τον δικό τους τρόπο να περάσουν στα παιδιά το πνεύμα της συνεργασίας και τις ομαδικότητας και πλέον τ΄ αποτελέσματα είναι ορατά. Τα παιδιά μας πλέον μπορούν και παίζουν όλα μαζί, μπορούν και μελετούν χωρισμένα σε ομάδες, δεν είναι το ένα εναντίον του άλλου, δεν προσπαθεί να υποτιμήσει ή να μειώσει το ένα το άλλο και όλα μαζί προσπαθούν ώστε η τάξη τους να είναι μια πραγματική οικογένεια, στην οποία ο ένας θα φροντίζει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και τον άλλον.
Όταν μας μιλούσε η δασκάλα η κυρία Ελευθερία, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο κ. διευθυντής. Δευτερόλεπτα κοντοστάθηκε και μας είπε: "Πάμε καλά. Τα παιδιά άφησαν στην άκρη τον προσωπικό ανταγωνισμό και λειτουργούν ομαδικά. Θα πάμε και καλύτερα". 
Τώρα θα μου πείτε, γιατί αισθάνθηκα άσχημα, αφού όλα πάνε καλά. Εδώ είναι το μυστικό.
Πάνε καλά γιατί το θέλουν οι δάσκαλοι κι όχι γιατί το προσπαθούμε εμείς οι γονείς. Αισθάνθηκα άσχημα, γιατί δεν μας ζήτησαν ούτε καν να βοηθήσουμε σ΄ αυτή την προσπάθεια.
Γονείς είμαστε και αγαπάμε τα παιδιά μας, αλλά με τον δικό μας τρόπο. Τα θέλουμε ανώτερα από τα άλλα. Τα θέλουμε ντυμένα με καλύτερα ρούχα από τα άλλα. Τα θέλουμε με καλύτερους βαθμούς από τα άλλα παιδιά κι αν χρειασθεί κατσαδιάζουμε και την δασκάλα, επειδή έβαλε 9 και όχι 10.
Πως να μην αισθανθώ άσχημα με όλα αυτά;
Ψάξαμε για δικαιολογίες. Φταίει η κρίση είπε μία μαμά. Έχουμε προβλήματα.
Κι εγώ το πιστεύω αυτό. Μήπως όμως δεν έχουν προβλήματα οι δάσκαλοι;
Μήπως δεν μειώθηκαν οι μισθοί τους;
Μήπως κι αυτοί δεν μεγαλώνουν παιδιά;
Η ώρα είχε πάει 14.30 κι εγώ ήμουν απέναντι στην δασκάλα, την κυρία Ελευθερία. Χτύπησε το κινητό της. Της τηλεφωνούσαν από το σπίτι. Το παιδί της ήταν άρρωστο και η δασκάλα είχε αργήσει να πάει στο σπίτι. Είχε μείνει για να ενημερώσει εμάς τους γονείς. 
Ειλικρινά, αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Την ώρα που το δικό της παιδί ήταν άρρωστο, η κυρία Ελευθερία νοιαζόταν για τα δικά μας παιδιά.
Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, αν νοιαζόμασταν κι εμείς με τον τρόπο που νοιάζονται οι δάσκαλοι για τα παιδιά μας.
Πόσο καλύτεροι γονείς θα γινόμασταν, αν μπορούσαμε να δεχθούμε τις συμβουλές τους;
Εύχομαι να μην με παρεξηγήσουν, που έγραψα για το θέμα. Ήθελα όμως να το κάνω, μήπως και αισθανθώ λιγότερο άσχημα.
Κλείνοντας, να γράψω πως τα παιδιά μας είναι τυχερά που έχουν τέτοιους δασκάλους. Τους ευχαριστώ
Αναδημοσιευση ΟΛΟΚΛΗΡΟ απο http://apopsignomi.blogspot.gr/2014/03/blog-post_5158.html